Vertragen, juist als het spannend wordt

Soms loopt het leven gewoon anders dan je had gedacht. Je hebt een plan, een richting, een idee. En dan gebeurt er iets wat alles even op z'n kop zet. De afgelopen maanden voelde ik dat opnieuw. En ik leerde iets wat ik eerder niet durfde.

Wanneer het leven ruimte maakt

Sinds mei heb ik geen adviesklus meer.
 De opdracht waar ik zo lekker in zat, stopte ineens drie maanden eerder dan gepland.
 Dat kwam even binnen. Mijn eerste reactie?
 Paniek. 
Mijn hoofd ging gelijk aan. Hoe lang kan dit goed gaan? Wat betekent dit financieel? Wat als er straks niets nieuws komt? En toch voelde ik daaronder iets anders.
 Een rust die ik niet helemaal kon verklaren, maar die er gewoon wás.
 Alsof iets in mij fluisterde: dit is goed zo.

Toen ik de interimopdracht afrondde en mijn opvolgster inwerkte, voelde dat goed.
 Ik had gedaan wat ik te doen had en ik kon loslaten. 
En ja, natuurlijk was het spannend, want geen adviesklus betekent ook minder inkomsten. Toch besloot ik niet direct iets nieuws op te pakken. Ik had behoefte aan rust. Even bijkomen van een intensieve klus, weer opladen, niks moeten. Gewoon tijd voor mezelf.

En eerlijk? Dat voelde zó goed. Ochtenden zonder haast, koffie aan de eettafel in plaats van onderweg in de auto, een rustig begin van de dag. Ruimte om te doen wat ik vaak te weinig deed: schrijven, bewegen, gewoon even zijn. Tijd om na te denken over wat ik echt wil. En vooral: meer ruimte voor mijn coaching. 
Ik heb zulke mooie gesprekken in mijn praktijk – open, eerlijk en vol diepgang – en ik voel steeds sterker: dit is wat ik te doen heb.  De plannen om mijn coaching verder uit te bouwen krijgen steeds duidelijker vorm.

Vertrouwen, ook als je hoofd twijfelt

Dat vertrouwen werd daarna nog een paar keer getest.
 Soms klein, soms groot. 
Zoals bij mijn workshop op 16 oktober. Die datum voelde bijzonder, bijna symbolisch, omdat het ook de verjaardag van mijn moeder was. Maar toen kwamen de eerste afmeldingen. Allemaal met goede redenen, maar ik voelde direct: dit is niet het moment.
 En wat deed ik?
 Ik luisterde niet. Ik ging harder werken, mensen persoonlijk benaderen, nog zichtbaarder zijn op social media.
 Want ergens dacht ik: als ik maar genoeg doe, lukt het vast wel. Ergens wilde mijn ego bewijzen dat het wél kon. Dat ik het in de hand had.

Achteraf weet ik dat ik het probeerde te sturen.
 Niet vanuit vertrouwen, maar vanuit een verlangen om te bewijzen dat ik het kon. En dat werkt nooit.
 Toen ik op het laatste moment besloot de workshop te verzetten, voelde ik opluchting.
 Tuurlijk was er teleurstelling - ik heb echt even flink gebaald - maar daarna kwam de rust.
 En ook dankbaarheid. Want ik werd weer even wakker geschud. Vertragen vraagt moed. Want pas als je stilvalt, hoor je wat er echt toe doet.

Als hoofd en hart iets anders zeggen

Wat het spannend maakt, is dat de buitenwereld altijd wel iets vindt.
“Heb je nog steeds geen opdracht?”, “Wanneer ga je weer aan het werk?”.
 Alsof begeleiden, creëren en ondernemen geen werk is. Vroeger kon dat me raken.
 Dan ging ik mezelf bijna verdedigen. Nu denk ik steeds vaker: dit is van de ander. En dat voelt zó bevrijdend.

Toch is er ook een stemmetje. Die harde werker in mij, die gewend is om volle dagen te draaien, altijd ‘aan’ te staan, deadlines te halen. Soms voel ik die strijd letterlijk in mijn lijf: het deel dat wil rennen… en het deel dat fluistert ‘blijf nog even hier’.

Maar ik kies. Bewust. Ik voel dat dit mijn moment is om te vertragen. Om te bouwen aan wat ik écht wil: mijn coachpraktijk verder laten groeien en mijn impact vergroten. De afgelopen maanden heb ik daar bewust tijd voor genomen, en dat blijf ik ook voorlopig doen, voordat ik weer een nieuwe adviesopdracht oppak (in welke vorm dan ook).

Wat deze fase me écht brengt

Doordat ik die ruimte neem, leer ik veel. Ik volg weer trainingen, ontwikkel mezelf verder en werk plannen uit die al langer in mijn hoofd zaten.
 Ik leer nieuwe dingen, zoals het maken van Reels op social media. Tja, nog steeds niet mijn grootste talent, maar wél leuk om mee te spelen. ;-) Er is ook meer tijd om te wandelen, yoga te doen, te schrijven en gewoon te voelen. Ook toen ik adviesopdrachten deed, zorgde ik goed voor mezelf. Maar nu voelt het anders: meer rust, meer aandacht, meer ruimte om te bouwen aan wat echt klopt voor mij.

Blijven bij mijn eigen pad (ook als het spannend is)

Mensen zeggen weleens: “Jij bent zo’n goede adviseur, daar verdien je veel meer mee.” 
Dat klopt. Nu nog wel. Maar geld is nooit mijn drijfveer geweest. Ik wil impact maken, mensen vooruithelpen, verbinden en bewust genieten van de kleine en grote momenten. En ja, geld is fijn. Maar mijn keuzes maak ik met mijn hart, niet met mijn portemonnee. Dat is wat mij gelukkig maakt: niet de grootste omzet, wel het juiste werk, met de juiste mensen, op de juiste plek.

Ik weet dat ik het juiste pad loop, ook al is het soms spannend.
 Ook al zie ik de volgende stap nog niet helder. 
Ik vertrouw erop dat het goedkomt. Dat ik mag groeien op een manier die bij mij past.

Misschien herken je dat. Dat je hoofd zegt wat er allemaal zou moeten. Dat anderen hun mening klaar hebben. En dat je ego daar soms maar al te graag op aanslaat. Ik heb geleerd om niet te rennen omdat het hoort. Om niet te duwen omdat ik iets wil forceren. Maar om te blijven bij wat voor mij goed voelt. Ook als het spannend wordt en de uitkomst nog niet zichtbaar is.

Hoe meer ik vertrouw, hoe meer er klopt.

Liefs,


Nicole


🧡 Be Gr8